خانم دکتر من هنوز ازدواج نکردم ولی آرزومه که وقتی ازدواج کردم یک فرزندی داشته باشم که مهربان واقعی باشه عین خود من نسبت به پدر و مادرم نباشه که هر کاری می کنم می دونم در جهت جلب رضایت آنهاست و انجام وظیفه ای که نسبت به آنها دارم. چون اگر کار خوبی هم برای آنها می کنم انگار با شور و اشتیاق نیست و فقط برای اینه که مدام شاکی نباشن. باز انگار دارم برای خودم آن کار را می کنم، منظورم این هست که میزان غر زدن و شکایت آنها را نسبت به خودم کم کنم واقعا چجوری میشه یک فرزندی که مهربان واقعی باشه تربیت کرد ممنون میشم خلاصه برام توضیح بدید

سلام دوست عزیز، چقدر سوال خوبی پرسیدید، اتفاقا اخیرا یک مقاله ای را خواندم که همکاران عزیز در فنلاند زحمتشو کشیده بودند؛ فنلاند جزو کشورهایی است که بیشترین پیشرفت را در سیستم فرزندپروری دارد . این تحقیق به صورت کیفی انجام شده بود و آمده بودند کودکان را از دوران ابتدایی تا بزرگسالی آنها، زمانی که شغل و کار و مسئولیتی پیدا می کنند مورد بررسی قرار داده و نتیجه پژوهش بسیار جالب بود. دیده بودند که این دوستان که بعنوان افراد بسیار مهربان هستند و به قول معروف بسیار بامعرفت و با مرامند، دلیل اصلی این ویژگی بسیار عالی در آنها، این است که در مهد کودک و مدرسه و خانه و جامعه همگی از یک نظم و ثبات بسیار خوبی برخوردارند به قولی، شما در خانه ثبات و نظم می بینید، در مدرسه می بینید، در جامعه می بینید . بنابراین گویا رفتار همه با یکدیگر برگرفته از یک اصول و فاعده خاصی است . در چنین موقعیتی گویا امنیت کامل حکم فرما می شه و هرکسی به راحتی می تونه نتیجه اجرا نکردن رفتار درست رو پیش بینی کنه و طرز برخورد اطرافیان با فرزند بستگی به خلق و حال و هوای خودشون ندارد. بنابراین وقتی شما در محیطی بزرگ شده باشی که دنیا را جایی امن و پیش بینی پذیر درک کنید لزومی نداره توی بزرگسالی با بی رحمی هرچه تمام تر دنبال گرفتن حق خودمون از عالم و آدم باشیم.