خانم دكتر واقعا دليل أصلي خشم نداشتن خويشتنداري هست؟
ر
در جریان مراسم اسکار ۲۰۲۲ شاهد بودیم که مجری برنامه با سر تراشیده جیدا (همسر ویل اسمیت) شوخی کرد. شاید میدانست که دلیل تراشیدن مویش ابتلا به یک بیماری ریزش مو است، شاید هم نمیدانست. اما آنچه اینجا عجیب است واکنش ویل اسمیت بود. او از جایش بلند شد به روی صحنه رفت و جلوی چشمان حضار و میلیونها بیننده تلویزیون سیلیای به گوش کریس راک، مجری مراسم نواخت.
اگرچه ظاهرا سیلی زدن خشم ویل را کاهش نداد چون وقتی سرجایش برگشت دوبار با صدای بلند فحاشی کرد.
پرخاشگری به این دلیل پاسخ مناسبی به خشم نیست چون آن را تسکین نمیدهد فقط ما را حق به جانبتر و عصبانیتر میکند.
اسمیت که در همان شب جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد در سخنرانیاش اشک ریخت و گفت که این کار را برای حمایت از همسرش انجام داده است و اینکه عشق باعث میشود آدم به کارهای دیوانه واری دست بزند.
اگرچه این اولین بار نیست که خشونت به پای عشق گذاشته میشود، ولی این عشق نیست که باعث چنین کارهایی میشود بلکه فقدان مهارت کنترل خشم است.
این که ما عصبانی میشویم، به این معنی نیست که حق داریم همان لحظه آن را بیرون بریزیم. این کار نشانه ناپختگی هیجانی ما است که فورا جوگیر میشویم و نمیتوانیم در مقابل میل به برون ریزی خویشتنداری کنیم.
در چنین لحظاتی فردیکه مورد هجوم خشم قرار میگیرد احساس میکند شرایط اورژانسی است و همین الان باید واکنش نشان بدهد درحالیکه شرایط اورژانسی نبود و کسی مورد حمله واقعی قرار نگرفته بود. هم ویل و هم جیدا سلبریتیهای شناخته شدهای هستند و در همان شب بارها میکروفون در اختیارشان قرار گرفت و میتوانستند وقتی کنترل بهتری روی خود دارند از نامناسب بودن جوک مجری ابراز انزجار و تاسف کنند.
در آن حالت احتمالا کریس راک مثل هم اکنون به یک قهرمان خویشتنداری تبدیل نمیشد و مورد تقدیر ملت قرار نمیگرفت و جیدا هم حمایت و همدلی خیلی بیشتری دریافت می کرد، بعلاوه اینکه خاطره دریافت جایزه اسکار که میتواند یک عمر باعث افتخار هرکسی باشد با هربار یادآوری به کابوس تبدیل نمیشد.
این همه هزینه فقط برای قدری خویشتنداری نکردن ...