من زنی هستم که تازه وارد ۳۲ سالگی شدم. مشکل من این است که گاهی اوقات روابط چه حضوری و چه مجازی منو اذیت میکنه. خیلی وقت ها شده که بدون هیچ دلیل منطقی و موجهی حتی از باز کردن واتساپ یا اینستا یا تلگرام هراس دارم! تو خیلی از گروه ها معمولا نظری نمیدم چون میترسم نظرم اشتباه باشه یا بعد پشیمون بشم یا میترسم بقیه فکر کنن چه نظر مسخره ای داشتم. حتی تو روابط حضوری فقط با کسایی که در کنارشون آرامش دارم حرف میزنم ولی در کنار بقیه یه استرسی درونم خودم احساس میکنم البته نمیذارم کسی متوجه این استرس بشه به خاطر همین بقیه میگن تو آدم آرومی هستی. گاهی شده تو حرف زدن خیلی معمولی و عادی با یه کسایی خاصی (مثلا کسایی که یه زمانی بینمون شکراب بوده و الان درست شده ) تمام قفسه سینه تا گردنم به لرزش میفته و نفس برای حرف های زدن کم میارم و مجبورم مکث های طولانی کنم. واقعا خودم هر چی فکر میکنم نمیدونم چرا این احساس های غیر منطقی رو دارم و دلیلی براشون پیدا نمیکنم.

برای ریشه یابی مشکلتون ابتدا به چند سوال پاسخ بدهید: در خانواده شما با اظهار نظرهای شما چطور برخورد می شد؟ آیا اجازه ابراز عقیده مخالف در برابر والدین یا سایر خواهر و برادرها داشتید؟ آیا در خانواده برای نظرات شما ارزش و احترام قائل بودند؟ آیا در خانواده یا دوران مدرسه افرادی سرزنش گر و عیب جو وجود داشتند که منتظر بودند شما اشتباهی کنید تا شما را نکوهش یا مسخره کنند؟ به نظر می رسد تله بی ارزشی در ذهن شما شکل گرفته و در روابط اجتماعی شما با قدرت فعال می شود. همانطور که می دانید وقتی تله های زندگی در ذهن ما شکل می گیرند ما الگوی رفتار خانواده مان را به دیگران نسبت می دهیم و انتظار داریم دیگران هم مثل آنها با ما برخورد کنند. شما احتمالا چون از ابتدا انتظار قضاوت شدن، بدرفتاری، تحقیر و مسخره شدن دارید در رابطه با دیگران اضطراب می گیرید و دیگران هم کم و بیش علامت این اضطراب را در شما می بینند و این شاید شما را بیشتر خجالت زده کند و اضطراب شما را بیشتر کند در نتیجه آنقدر بار روانی منفی در ارتباطات شما زیاد می شود که شاید از روابط اجتناب کنید درحالیکه اتفاقا شما بسیار به روابط عاطفی نیاز دارید!