آسیب پنهان در رابطه زناشویی

«ن» می‌گفت:
«کنار همسرم هستم، اما حوصله‌ام زود سر میره…
مدام گوشی دستمه…
انگار یه چیزی کمه.»

مسئله این نبود که رابطه مشکل اساسی دارد.
مسئله این بود که مغز او به تحریک دائمی عادت کرده بود.

رابطه‌ی زناشویی با:
• مکث
• سکوت
• حضور
• لمس امن
• نگاه
زنده می‌ماند.

اما مغزی که به دوپامین‌های سریع عادت کرده،
این‌ها را «کم‌هیجان» تفسیر می‌کند.

و اینجاست که فرسایش شروع می‌شود.

چرخه‌ی معیوب دوپامین

الگوی «ن»، الگویی است که در بسیاری از زنان متأهل امروز می‌بینم:

دوپامین زیاد → اکسی‌توسین کم → بی‌قراری و اضطراب → نیاز دوباره به دوپامین

چرخه‌ای که اگر آگاهانه متوقف نشود،
رابطه را به‌مرور سرد، مکانیکی و خسته‌کننده می‌کند.

درمان از کجا شروع می‌شود؟

برخلاف تصور، درمان با «هیجان جدید» شروع نشد.
بلکه با کم‌کردن.
• کم‌کردن اسکرول
• کم‌کردن محرک‌های فوری
• تحمل لحظه‌های بی‌حوصلگی
• اجازه دادن به مغز برای تجربه‌ی سکوت

«ن» یاد گرفت که:
همه‌ی بی‌قراری‌ها خطر نیستند.
بعضی از آن‌ها فقط علامت ترکِ دوپامین‌اند.

بازگشت آرامش به رابطه

به‌مرور، اتفاق ظریفی افتاد.
«ن» توانست کنار همسرش بنشیند،
بدون نیاز به گوشی،
بدون فرار از سکوت.

جلسه‌ی آخر گفت:
«حضور داشتن دیگه برام سخت نیست…
انگار دوباره آرامش برگشته.»

جمع‌بندی درمانگرانه

به‌عنوان درمانگر، بارها به این نتیجه رسیده‌ام:

بسیاری از مشکلات روابط زناشویی امروز،
نه از نبود عشق،
بلکه از اعتیاد پنهان به دوپامین می‌آیند.

وقتی مغز بیش‌ازحد هیجان می‌بیند،
آرامش را از یاد می‌برد.
و رابطه بدون آرامش،
به‌تدریج فرسوده می‌شود.

✍️ دکتر فهیمه رضایی
درمانگر | نویسنده | مدرس خودآگاهی و روابط

⸻

#اعتیاد_به_دوپامین
#دوپامین
#اکسی_توسین
#روابط_زناشویی
#روانشناسی_رابطه
#بی_قراری
#اضطراب
#سلامت_روان
#خودآگاهی
#روانشناسی_زنان
#سبک_زندگی
#درمانگر
#آسیب_پنهان
#رابطه_سالم
#ذهن_آرام
#دکتر_فهیمه_رضایی