پرسش:

خانم دکتر من بسیار فرد مهربانی هستم اما متاسفانه به بیماریهای بدخیمی مدام دچار می شوم و هر دکتری که می روم به من می گوید زیادی مهربانی کار دستت داده واقعا متوجه آنها نمی شوم چه ربطی به بیماریهای من دارد؟

پاسخ:

دوست عزیز آدمهای بیش از حد مهربان بیشتر از دیگران به بیماریهای بدخیم مبتلا می شوند. پژوهشهایی که طی این سالها انجام شده بارها بارها نشان داده که سرکوب عاطفی و رفتار مهربان و ایثارگرانه ارتباط نزدیکی با انواع بیماریها مانند برخی سرطان ها، بیماری تحلیل عضلانی، ام اس، بیماریهای رماتیسمی دردهای مفصلی و ….. دارد. با توجه به تجربه کاری که با بیمارانم دارم متوجه شدم که بسیاری از آدمهای خوبی که ویزیت می کردم متوجه شدم که التزام هایشان برای انجام دادن انتظارات و نیازهای دیگران از نیازها و انتظارات خودشان فراتر رفته بود و از بروز احساسات منفی شان خودداری می کردند. به نظرم دلیلش بسیار سر راست است سرکوب احساسات باعث خلع سلاح توانایی فرد برای محافظت از استرس در برابر خودش است. استرس که خود شامل خودسرکوبی می شود می تواند فیزیولوژی ما را بر هم بزند و این برهم خوردن اوضاع شامل وضعیت سیستم ایمنی هم می شود. این خصوصیات هیچ ربطی به انتخاب آگاهانه ندارد. هیچ کس صبح از خواب بیدار نمی شود تا تصمیم بگیرد. امروز نیازهای کل دنیا را در اولویت قرار میدهم و نیازهای خودم را نادیده می گیرم در ضمن کسی با چنین صفاتی به دنیا نمی آید. اینها ریشه در الگوهایی دارند که از کودکی به ما آموخته اند. کودکان معمولا پیام هایی دریافت می کنند. این پیام ها به آنها می گوید بخشی مایی از وجودشان پذیرفتنی است و بخش هایی دیگر نه وقتی با ناراحتی گفته می شود. بچه های خوب داد نمی زنند با خود خطری ناخواسته ولی بسیار تاثیرگذار همراه دارد. بچه های عصبانی را کسی دوست ندارد. خوب بودن و تلاش برای پذیرش والدین به یکی از روشهای بقای کودک تبدیل می شود. باید جدی فکر کنیم باید متوجه باشیم بسیاری از صفات شخصیتی که باور داریم برای ماست و حتی شاید به آنها افتخار هم می کنیم عملا حامل زخم هایی هستند. این زخم ها وقتی به ما خورده که ارتباطمان با خودمان را از دست داده ایم صحبت هم برای خیلی قبل است.